Binnenkort huppelt de Paashaas weer door het verse gras, hier ziet het er nog niet zo vers uit. Dit betekent ook dat er allerlei blije feestdagen op de kalender in het voorjaar verschijnen. Wat een feest! Lange weekends, minder werken etc. Uhm, maar die vreugde is er voor mij niet. Om meerdere redenen:
- Mijn inkomsten worden niet bepaald door ergens aanwezig te zijn en uit mijn neus te vreten en toch iedere maand een vast bedrag te ontvangen. Uit mijn neus vreten deed ik trouwens nooit, kan ik gewoon niet. Ik wordt nu betaald per uur. Maak ik de uren niet, dan geen geld. Hierdoor kies ik vaak om in het weekend nog een paar extra uurtjes te maken.
- Ik wordt voor een ander baantje betaald per eenheid afgeleverd werk, tja dat lijkt me duidelijk. Sterker nog, die feestdagen zitten voor dit baantje mij in de weg. Betekent namelijk dat het kantoor dicht zit en dat ik dus geen geld kan verdienen! Hopelijk legt de Paashaas hier een extra eitje.
- En ik ben bezig om mijn eigen creaties in de wereld te zetten. Die komen echt niet sneller op de wereld door de heilige Maria te danken voor de vele feestdagen in het voorjaar.
En zo voordat ik het weet zijn alle dagen in de week 1 pot nat. Loopt de Paashaas hier te huppelen terwijl ik serieus aan het werken ben.
MAAR ik heb wel een andere vreugde, namelijk de vreugde dat ik min of meer mijn werk zelf kan plannen. Hierdoor mis ik hopelijk minder mooie en hier schaarse, lentedagen. Ik kan dan lekker doordeweeks genieten en werken in het weekend wanneer het weekend slecht is. Die Paashaas moet en zal door de tuinen huppelen op een vast moment. Die is nu een extra mooi eitje aan het zoeken voor de weergoden.
donderdag 25 maart 2010
donderdag 18 maart 2010
Een kudde is zo sterk als haar gemiddelde
Ik kom regelmatig een kudde schapen tegen. Echt ontzettend domme beesten, maar wel voorspelbaar. Ze rennen altijd naar dat deel van de kudde waar de meeste schapen bevinden. In een democratie gebeurt iets vergelijkbaars. Doordat de regering beleid maakt op basis van de meerderheid, ontstaat er beleid op basis van het gemiddelde. Ik ga hier uit van een transparante democratie.
Daardoor bepalen de afwijkers van het gemiddelde niet zoveel. Hoewel een zeer klein groepje afwijkers onderdeel zijn van een elitair clubje en wel degelijk macht hebben.
Op basis hiervan kun je een mooie test maken voor jezelf. Een test die iets kan zeggen over jouw gedrag, intelligentie etc. Een test waarbij je alleen kijkt op hoeveel gebieden jij benadeelt wordt door regelgeving.
Een voorbeeld: Ik heb al een aantal keer gelezen dat er af en toe stemmen opgaan om belasting te heffen op ongezond voedsel. Dit heb ik Nederland gehoord, Roemenie en Engeland en heeft allemaal te maken met mensen die te dik en ongezond zijn. Wanneer jij constateert dat jij jouw eetpatroon niet hoeft aan te passen en de regering voert toch z'n belasting in. Dan kun je er vanuit gaan dat de kudde dit blijkbaar wel nodig heeft en dat jij waarschijnlijk wat dit betreft beter bent dan gemiddeld.
Echter, de mens is per definitie conservatief. De mens wil niet makkelijk veranderen en stemmen tegen verandering. De gemiddelde mens sluit de ogen. Een goed voorbeeld is het ongeloof in de klimaatverandering waarin iedereen zich weer vastklemt aan een paar E-mails die Engelse wetenschappers geschreven hebben. In het sluiten van de ogen schuilt het gevaar voor een welvarende maatschappij waar wij in leven. We hoeven niet meer zo nodig en we hebben alles. Alles is gericht op comfort en dingen die vooruitgang betekenen gaan alleen door als dit in zijn geheel geen negatief effect heeft op het welbevinden op de korte termijn.
De korte termijn is precies wat ieder gemiddeld lid van de kudde in haar hoofd heeft. Dan gaat de kudde stemmen op partijen die het minst bezuinigen in slechte tijden en het meest teruggeven in goede tijden. Terwijl je dikwijls het tegenovergestelde zou moeten doen....
Daarmee zijn kuddes per definitie dom. Dat kunnen de leden van de kudde veroorloven omdat ze elkaar beschermen. Dat maakt ze traag, log en niet flexibel. Rellen tijdens voetbalwedstrijden is ook een voorbeeld; mensen durven meer door de bescherming van de groep. Maar mensen durven ook minder te doen en komen ermee weg. Ik heb een hekel aan kuddes. Het individuele schaap is misschien zo dom nog niet....
Daardoor bepalen de afwijkers van het gemiddelde niet zoveel. Hoewel een zeer klein groepje afwijkers onderdeel zijn van een elitair clubje en wel degelijk macht hebben.
Op basis hiervan kun je een mooie test maken voor jezelf. Een test die iets kan zeggen over jouw gedrag, intelligentie etc. Een test waarbij je alleen kijkt op hoeveel gebieden jij benadeelt wordt door regelgeving.
Een voorbeeld: Ik heb al een aantal keer gelezen dat er af en toe stemmen opgaan om belasting te heffen op ongezond voedsel. Dit heb ik Nederland gehoord, Roemenie en Engeland en heeft allemaal te maken met mensen die te dik en ongezond zijn. Wanneer jij constateert dat jij jouw eetpatroon niet hoeft aan te passen en de regering voert toch z'n belasting in. Dan kun je er vanuit gaan dat de kudde dit blijkbaar wel nodig heeft en dat jij waarschijnlijk wat dit betreft beter bent dan gemiddeld.
Echter, de mens is per definitie conservatief. De mens wil niet makkelijk veranderen en stemmen tegen verandering. De gemiddelde mens sluit de ogen. Een goed voorbeeld is het ongeloof in de klimaatverandering waarin iedereen zich weer vastklemt aan een paar E-mails die Engelse wetenschappers geschreven hebben. In het sluiten van de ogen schuilt het gevaar voor een welvarende maatschappij waar wij in leven. We hoeven niet meer zo nodig en we hebben alles. Alles is gericht op comfort en dingen die vooruitgang betekenen gaan alleen door als dit in zijn geheel geen negatief effect heeft op het welbevinden op de korte termijn.
De korte termijn is precies wat ieder gemiddeld lid van de kudde in haar hoofd heeft. Dan gaat de kudde stemmen op partijen die het minst bezuinigen in slechte tijden en het meest teruggeven in goede tijden. Terwijl je dikwijls het tegenovergestelde zou moeten doen....
Daarmee zijn kuddes per definitie dom. Dat kunnen de leden van de kudde veroorloven omdat ze elkaar beschermen. Dat maakt ze traag, log en niet flexibel. Rellen tijdens voetbalwedstrijden is ook een voorbeeld; mensen durven meer door de bescherming van de groep. Maar mensen durven ook minder te doen en komen ermee weg. Ik heb een hekel aan kuddes. Het individuele schaap is misschien zo dom nog niet....
donderdag 4 maart 2010
Wat kunnen we nog meer leren van de kredietcrisis?
Ja, een serieuze titel. Ik krijg de indruk dat de wereld vooral denkt dat de wijze les van de kredietcrisis is: Niet teveel op de pof leven. Nou, goed blijft een wijze oude les die velen nog niet tussen de oren hebben. Andere les is die van de zeepbellen. Het opblazen van waarde van producten, in dit geval hypotheken. Maar er is meer.....
Wanneer wij kijken naar de geschiedenis, dan leer ik dat oorlogen e.d. in vergelijkbare vorm terugkomen, maar iedere keer net iets anders dan in het verleden, zodat we het weer niet op tijd herkennen. Met de crisis in de jaren '20 is dat niet anders. Die crisis ontstaat niet nog een keer. Dat zien we nu wel wat sneller in. Deze crisis is eigenlijk hetzelfde, maar net weer een beetje anders. Ook hier ging het om het opblazen van de waarde van een product/aandeel/goed. Alleen ligt het net weer een stuk ingewikkelder. De voor de hand liggende reactie, die reactie moeten we vooral toelaten, is om dit te voorkomen en kritisch te kijken naar wat er fout ging. Trouwens, maak niet meteen een woud aan regels, hoe het a.u.b. simpel.
Maar hoe kunnen we aan de hand van de signalen van deze crisis een crisis voorkomen die net weer een beetje anders is? We hebben in deze crisis wel nadrukkelijk gevraagd 'wat'. Wat is de oorzaak? Ook 'wie'. Wie is de oorzaak. Dan wijst men vaak naar de veelverdienende directeuren van de banken. Als je dieper kijkt is het antwoord eigenlijk; grote bedrijven. Griekenland is daar een mooi voorbeeld van. Ik meen dat Goldman Sachs, de Amerikaanse bank, Griekenland geholpen heeft de cijfertjes rooskleuriger te presenteren dan de werkelijkheid. Dat konden zij, omdat banken tegenwoordig dusdanig groot zijn dat ze op het niveau van een staat kunnen opereren. Het enige probleem is dat een Westerse ontwikkelde bank veel minder geweten heeft dan een Westers ontwikkeld land. Nou, Griekenland duidelijk niet. Maar dit voorbeeld laat wel de invloed zien van grote bedrijven. Democratiche landen hebben nog een soort geweten in de vorm van de volksvertegenwoordiging. Bedrijven bestaan bij de gratie van de consument, maar kijkt die naar ethisch handelen? Vrijwel niet. Maatschappelijk verantwoord ondernemen werkt niet zo sterk als een democratie.
De vraag is nu welk gevaar lopen we als grote bedrijven onethisch over deze aardbol gaan stampen? Is dit een gevaar? Is er een zelfregulerend systeem dat dit voorkomt? Ik weet het zelf niet, maar voor mij is dit wel iets waar we niet zomaar onze ogen voor moeten sluiten.
Wanneer wij kijken naar de geschiedenis, dan leer ik dat oorlogen e.d. in vergelijkbare vorm terugkomen, maar iedere keer net iets anders dan in het verleden, zodat we het weer niet op tijd herkennen. Met de crisis in de jaren '20 is dat niet anders. Die crisis ontstaat niet nog een keer. Dat zien we nu wel wat sneller in. Deze crisis is eigenlijk hetzelfde, maar net weer een beetje anders. Ook hier ging het om het opblazen van de waarde van een product/aandeel/goed. Alleen ligt het net weer een stuk ingewikkelder. De voor de hand liggende reactie, die reactie moeten we vooral toelaten, is om dit te voorkomen en kritisch te kijken naar wat er fout ging. Trouwens, maak niet meteen een woud aan regels, hoe het a.u.b. simpel.
Maar hoe kunnen we aan de hand van de signalen van deze crisis een crisis voorkomen die net weer een beetje anders is? We hebben in deze crisis wel nadrukkelijk gevraagd 'wat'. Wat is de oorzaak? Ook 'wie'. Wie is de oorzaak. Dan wijst men vaak naar de veelverdienende directeuren van de banken. Als je dieper kijkt is het antwoord eigenlijk; grote bedrijven. Griekenland is daar een mooi voorbeeld van. Ik meen dat Goldman Sachs, de Amerikaanse bank, Griekenland geholpen heeft de cijfertjes rooskleuriger te presenteren dan de werkelijkheid. Dat konden zij, omdat banken tegenwoordig dusdanig groot zijn dat ze op het niveau van een staat kunnen opereren. Het enige probleem is dat een Westerse ontwikkelde bank veel minder geweten heeft dan een Westers ontwikkeld land. Nou, Griekenland duidelijk niet. Maar dit voorbeeld laat wel de invloed zien van grote bedrijven. Democratiche landen hebben nog een soort geweten in de vorm van de volksvertegenwoordiging. Bedrijven bestaan bij de gratie van de consument, maar kijkt die naar ethisch handelen? Vrijwel niet. Maatschappelijk verantwoord ondernemen werkt niet zo sterk als een democratie.
De vraag is nu welk gevaar lopen we als grote bedrijven onethisch over deze aardbol gaan stampen? Is dit een gevaar? Is er een zelfregulerend systeem dat dit voorkomt? Ik weet het zelf niet, maar voor mij is dit wel iets waar we niet zomaar onze ogen voor moeten sluiten.
Abonneren op:
Posts (Atom)